Mijn vinger op de bel. En altijd dat gevoel. 'Ik zou hier eigenlijk niet mogen zijn.' Want dan was dit gewoon een voordeur geweest. Een voordeur in een straat. Met een naam op de bel, nooit voorbestemd om algemeen bekend te worden. Zo had het immers ook kunnen gaan. Zo had het moéten gaan. Zij waren ook maar gewoon hun leven aan het leiden. Mensen zoals iedereen. Met school en vakantie. Met vrienden en familie. Met pleziertjes en verdrietjes. Er geen ogenblik bij stilstaand dat dat simpele geluk ook kwetsbaar was.
Nietsvermoedend en lichtvoetig hebben ze de laatste keer afscheid genomen. Een kus. Een zwaaihandje. Een laatste woord. 'Tot straks.' Waarom ook anders? Ze waren jong, hun kinderen. Hun leven, hun toekomst, mijlenver nog voor hen uitgestrekt. De dood een verre onbekende. Tot die dag. De dag dat iemand er anders over besliste -- iemand die het recht niet had, want niémand heeft dat recht -- en daarmee hun leven onherroepelijk verdeelde in 'ervoor' en in 'erna' en hen verplichtte om met dat onwaarschijnlijke en onbegrijpelijke etiket -- mama van een vermoord kind -- verder door het leven te gaan.

Ze zoeken geen aandacht, de mama's die in dit magazine aan het woord worden gelaten. Als ze hebben toegezegd om in hun ziel te laten kijken, dan was dat niet om in de schijnwerpers te staan -- integendeel zelfs, er was vaak schroom -- maar wel omdat ze nog altijd mama's zijn. Ook van het kind waarvan ze noodgedwongen afscheid moesten nemen. En omdat het gewoon deugd doet en troost biedt dat de naam van hun kind nog eens genoemd wordt en daarmee het bewijs wordt geleverd dat ze, hoeveel jaren er sinds het drama ook verstreken zijn, in de hoofden van velen nog altijd verder leven.

Stuk voor stuk hebben ze ook aandacht gevraagd. Voor al die andere mama's die het morgen zonder een knuffel, een zoen, een boeket of een cadeautje moeten stellen, omdat een te vroeg afscheid er anders over heeft beslist. Zij krijgen geen aandacht. Maar ze zijn ook nog altijd mama's. Moederdag blijft ook hun feest. En natuurlijk moeten alle mama's zich morgen de attenties en cadeautjes van hun spruiten laten welgevallen (laat je maar eens goed verwennen!), maar misschien is het niet slecht om ook aan hén te denken. Om met een berichtje, een mailtje, een kaartje of een bloem te tonen dat ook hun liefste schatten niet vergeten zijn. Misschien doet het een klein beetje deugd. Een mooie Moederdag allemaal.